Իմ կյանքի երեսն ալիքներ շպրտող ծովն իր խորքերում մասունքներ էր թաղել, որոնք երբեմն հիմա են արթնանում, երբ ալեբախումներից հոգնած՝ հետ եմ նայում այնտեղ, ուր դեռ նոր էր բացվում իր ծովի երեսը:
Աստծո գործերն անքննելի են. երբեմն կարող է մի ամբողջ հեծելազոր հանել մեկ հոգու դեմ, երբեմն էլ, իր մեկ հյուլեն պաշտպանելու համար, տներ, թագավորություններ, ողջ մոլորակը գլխիվայր շուռ տալ:
Սահուն գծված պլանով եկանք փակուղի, որի մեջ ենք առնվել 2018-ի մայիսից:
Պարզ թվաբանություն է. նախ՝ ծրագրված պարտությամբ ու զոհերով ջարդեցին մեր ողնաշարը, հետո էլ՝ հանձնումները, ռուսին թուլացնելը, գլուխը խառնելը:
ՈՒղիղ մեկ տարի է՝ թուրքը նստած է Իշխանասարի բարձունքներին, ասել է թե՝ Սյունիքի գլխին և նշանակետի տակ է պահում Գորիս քաղաքն ու Սիսիանը, Գորիս-Երևան մայրուղին:
Եվ երբ հնչեց ԱՆԿԱԽՈՒԹՅԱՆ ՀՌՉԱԿԱԳԻՐԸ, ու երբ եռագույն ու երփնագիր ծիածան կապվեց Մռավից՝ Արագած և Թարթառից՝ Արաքս, հակապետական և ապազգային նեքինապետերը սանձեցին երկիրը Հայկազյան, կարմիր նժույգը նրանց ծառայեց որպես մոխրագույն երիվար։
Եվ ահա առերեսվեցինք մեր պատմության հերթական ցնցակաթված:
Մեր հասարակության հոգեբանական ներքին շերտերում վերջին շրջանում ձևավորվում կամ արդեն իսկ իր անփառունակ գոյության մասին իմաց է տալիս, ըստ իս, վտանգավոր մի միտում:
Մի քանի օր առաջ Թուրքիայի նախագահ Ռ. Թ. Էրդողանը ուղիղ տեքստով հայտարարել է. «Թուրքիան, մյուս տարվանից սկսած, որոշ խորհրդանշական քայլեր կձեռնարկի Հայաստանի հետ հարաբերությունների կարգավորման հարցում»։
Խորհդանշական քայլեր կարող են լինել, օրինակ, ցուցադրական հանդիպումները, թուրքերի կողմից ավիրված Անիի կամուրջի վերականգնումը, մեկ-երկու մեր ականջին քաղցրահունչ ուղերձ...